غزل شماره ۱۴۰ حافظ گلایه‌مندی از رفتن به مسافرت شاه شجاع و قهر او و خداحافظی نکردن و بی اعتنایی شاه را بیان می‌کند. او از دلبری که دلدادگان خویش را یاد نکرده و بی یاد رفیقان ترک آنها کرده، شکوه می‌کند. دلیل این کار را یا بخت بد خود و یا بی‌معرفتی یار می‌داند. یار آنقدر سنگدل است که حتی به گریه‌های حافظ نیز توجه ندارد.