غزل شماره ۱۳۷ حافظ در دوره جوانی و اوایل حکومت امیر مبارزالدین و در غیاب شاه شیخ ابواسحاق سروده شده و شاعر از غیبت شیخ گله می‌کند. این غزل از محبوب سخن می‌گوید که پس از آنکه دلبری کرده، حافظ را رها نموده و او این بازی را ناجوانمردانه می‌داند. با این حال در شب‌های تنهایی که جان به لب است، خیال دوست او را دلگرمی می‌بخشد.