غزل شماره ۱۳۲ حافظ در اوایل حکومت امیر مبارز الدین سروده شده است و به مقابله با ریاکاران و زاهدنماها می‌پردازد. این حاکم جبار خود در مسجد جامع حاضر و نماز ظهر و نماز جمعه را می‌خوانده است. حافظ در ابیات آغازین عارف و خداشناس واقعی را فردی می‌داند که به میکده می‌رود و با شراب که نزد زاهدان نجس است، خود را طهارت می‌کند.