غزل شماره ۱۳۱ حافظ در یکی از شب‌های آخر ماه رمضان در زمان حکومت شاه شجاع و هنگامی که دشمنان علیه او نزد شاه بدگویی کرده‌اند سروده شده است. حافظ به پایان ماه و رؤیت هلال عید فطر اشاره می‌کند و در مقام تاختن به زاهدان و ریاکاران ثواب یک ماه روزه‌داری و بجا آوردن حج را مخصوص کسانی می‌داند که با خلوص نیت به میخانه می‌روند.