غزل شماره ۱۲۴ حافظ در زمان اوج اختلاف او و شیخ زین الدین کلاه و هنگامی که به دستور شاه شجاع به یزد تبعیده شده بود سروده شده است. او از در دوستی درآمده است و عتاب و ناز یار را در شعر بازگو می‌کند و عنوان می‌دارد با همه بی‌مهری‌ها هنوز هم او را دوست دارد و هدف از اشک‌هایی که از دیده روان می‌سازد آبیاری سرو بلند یار است.