غزل شماره ۱۲۱ حافظ در زمان شاه شجاع و برای اظهار ارادت و تقرب به آن پادشاه سروده شده است. به گفته حافظ حریم عشق از عقل بالاتر است و رسیدن به آن گذشتن از جان را می‌خواهد. حافظ در ادامه پند می‌دهد و می‌گوید اگر می‌خواهی بلا از جان و تن تو دور باشد، باید مستمندان دعایت کنند و همواره از عایدات خود چیزی را به گدایان ببخشی.