غزل شماره ۱۱۸ حافظ یکی از سروده‌های ایام شباب شاعر است. حافظ برای مقابله با ریاکاری زاهدان هم‌دوره خویش پادشاهی جمشید را از آن کسانی می‌داند که جام می را به دست دارند و سرچشمه آب حیات که سبب عمر جاودان خضر شد را در میکده می‌داند. در ادامه می‌گوید اینکه یار چه کسی را برگزیند ربطی به می‌خوارگی او و زهد خشک زاهدان ندارد.