غزل شماره ۱۱۵ حافظ غزلی است پخته و به نظر می‌رسد حاصل ایام کمال شاعر باشد. حافظ در ابتدا با تصویرسازی زیبا دوستی و دشمنی را به درخت و نهال تشبیه می‌کند که اولی را باید بکاری و دومی را از ریشه درآوری. در بیت دوم، رندان خرابات‌نشین را عارفان سالک می‌شناسد. در ادامه به غنیمت شمردن زمان دیدار و هم‌صحبتی یاران تأکید می‌کند.