غزل شماره ۱۱۲ حافظ در رثای قوام‌الدین محمد صاحب عیار سروده شده است که خود و اجدادش همه در کار دیوانی و صاحب عیاری بوده‌اند. حافظ به طور صریح به نام خواجه قوام اشاره می‌کند و اینکه از فراق او دلخون شده است. با این حال به خداوند امیدوار است که صبر و بردباری به او عنایت فرماید. حافظ در این غزل قناعت داشتن را ستایش می‌کند.