غزل شماره ۱۰۹ حافظ هنگامی که شاه شجاع از شیراز دور و درصدد تهیه ساز و برگ و سپاهی به منظور حمله به شیراز بوده است سروده شده است. حافظ می‌گوید مدتی می‌شود که دلدار پیامی نفرستاده که در آن برای من سلام و صحبت بنویسد، با وجودی که من برای او صد نامه فرستادم. اما در انتها می‌افزاید از ادب به دور است که شاه را بازخواست کند.